Τί
μπορεῖ νὰ πῇ
τάχατες
ἀλλιώτικο
τὸ
ξημέρωμα;
***
Ὄχι
τώρα πιὰ
πάλι
φρικτῶν προσμονῶν
ἀνανεώσεις.
***
Τάχα
πόνεσε
τὸ
κλαδὶ ποὺ τσάκισε
κρύος
ἄνεμος;
***
Βαριανασαίνει
τὸ
χιόνι ποὺ κοιμᾶται
πάνω
στὴν σκεπή.
***
Νωρὶς
ξύπνησες
καὶ
πάλι ἀμυγδαλιά·
ξανακοιμήσου.
***
Ἄχ
ἡ καρδιά μου!
Στὴν
χάρισα καὶ τώρα
σκύλοι
τὴν σβαρνοῦν.
***
Μάτια
σφαλιχτά:
σὰν
ἄστρα πεθαμένα
ἀκόμη
φέγγουν.
***
Μικρὲς
ἀγκαλιὲς
καταπίνουν
ἀνθρώπους
καὶ
μεγαλώνουν.
***
Μὰ
τί θαρροῦσες,
πὼς
γιὰ πάντα καινούργιος
θἆναι
ὁ κόσμος;
***
Ἔκθλιψ’
ἡλίου:
σὲ
ἀποστρόφου σχῆμα
κρύβεται
μισός.
***
Οὔτε
βραδιάζει
οὔτε
καὶ ξημερώνει
μὲ
διατάγματα.
***
Καὶ
οἱ σελίδες
διαβάζουνε
κάποτε
τὰ
πρόσωπά μας.
***
«Μὰ
εἶσαι μικρὸς»
ἢ
-δὲν ἀκούω καλά-
«νεκρὸς»
μοῦ εἶπες;
***
Ματιὰ
τὴ ματιὰ
λαξεύτηκες
στὸ σχῆμα
τοῦ
βλέμματός μου.
ΑΑΡΩΝ ΜΝΗΣΙΒΙΑΔΗΣ
Τα 3 ομορφότερα, selon moi, είναι "Ματιά τη ματιά", "Μάτια σφαλιχτά", "Μα τι θαρρούσες;"
ΑπάντησηΔιαγραφή