Κὺρ Γαραντούδη μου, ποὺ ἀλαζονεύτηκες,
μισὴ ντουζίνα ποιητὲς καὶ βάλε
τοὺς φόρτωσες μὲ κατηγόριες
ψεύτικες∙
μπάστα λιγάκι κι ἄκου ῥὲ μεγάλε:
Θἄθελες νἄσουνα -καὶ ἂς
κουρεύτηκες-
μιὰ τρίχα τοῦ Βολκώφ, καὶ στὸ
φινάλε
σφύριζες κάτι μελῳδίες κλέφτικες
ὅταν στὴ Σόφη γράφαμε τὸ πάλαι.
Γι’ ἀνθρώπους εὐγενεῖς καὶ
λιγομίλητους
στίχους ἀτέχνους ἔγραψες, μὰ
κοίτα
πῶς κάποιοι τολμηρότεροι καὶ
φίλοι τους
μάθε, σοῦ λέν, ξανὰ τὴν ἀλφαβήτα.
Ταλέντο τραγῳδοῦ γιὰ τὸ σοννέτο
θὲς κι ὄχι μόνο τ’ ὄνομά του
σκέτο.
ΑΑΡΩΝ ΜΝΗΣΙΒΙΑΔΗΣ
