Ο,ΤΙ ΘΕΛΗΣΑΜΕ

στὸν Θεοδόση Βολκὼφ

Ὅ,τι θελήσαμε ἐξ ἀρχῆς: τὸ Ἀπόλυτο

στὴν πιὸ ἀμιγῆ κι ἀπρόσμικτή του φύσι,

ἕνα Ἀληθὲς τελούμενο, ἀκώλυτο,

μιὰ ἐντεῦθεν τῆς ζωῆς Ἐσχάτη Κρίσι.

Ὅ,τι θελήσαμε ἐξ ἀρχῆς: τὸ Ἀκίνητο,

τὴν ἴδια ἀκινησία ἐν κινήσει,

τὸ πεπηγός, τὸ ἑδραῖο, ἀμετακίνητο,

τ’ὁριστικὸ τὰ πάντα ποὺ θὰ ὁρίσῃ.

Ὅ,τι θελήσαμε: τὸ Ἀναλλοίωτο,

τὸ Ἕνα αὐτοπροσώπως καὶ τὸ ἐν γένει,

αὐτὸ τὸ κι ἀπ’τὴν Ἱστορία ἀδῄωτο,

μιὰ ἀρχὴ στὸ τέλος της Ἀρχὴ νὰ μένῃ,

τὸ ἐντὸς τοῦ χρόνου ἄχρονο στὸ σήμερα,

μία ἀφήγησι συνισταμένη∙

ὅ,τι θελήσαμε ἐξ ἀρχῆς μιὰ χίμαιρα:

τὸ ἀβέβαιο ποὺ βέβαιο προβαίνει. 

DE RERUM NATURA

Τὰ πάντα παραδίδονται στὸ τίποτα,

στὴν ἴδια φλόγα θάνατος καὶ στάχτη

θὰ γίνουν κι εἰπωμένα καὶ ἀνείπωτα

κλωσμένα ἀπὸ τῆς Μοίρας τὸ ἀδράχτι,

τὰ ἔξυπνα, τ’ἀστεῖα, τὰ παμπόνηρα,

τὰ λάθη, τὰ σωστά, στερνὰ καὶ πρῶτα,

μαζὶ θὰ καταλήξουν μνῆμες κι ὄνειρα

καὶ μῦθοι καὶ σκιὲς καὶ γεγονότα.

Τὸ μέρος καταργεῖται ἀπ’τὴν ὁλότητα,

τὸ μέρος παύει πιὰ νὰ εἶναι μέρος,

στὸ Ἕνα ἐπιστρέφει ἀνερώτητα

καὶ σβήνεται στὸν θάνατο ὁ ἔρως.

Τὰ ὅμοια θὰ μοιάσουν μὲ τ’ἀνόμοια,

τὸ σκότος μὲ τὸ φῶς καὶ τὸ ἡμίφως,

τὴν ἴδια ταυτοχρόνως χίλια στόμια

σιωπὴ θὰ ἐκφωνήσουν ἀποκρύφως.

Οἱ ἔννοιες ἐξισώνονται αὐτόματα,

ἡ ἀλήθεια καταφάσκεται στὰ ψεύδη,

στὸ μαῦρο καὶ στὸ ἄσπρο καὶ στὰ χρώματα

ἡ ἔκπαλαι διάκρισι καθεύδει.

Ἁφὴ καὶ ἀκοὴ καὶ πᾶσα ἀντίληψι

ἐξ ἴσου ἀγωγός, πομπὸς καὶ σῆμα,

τὸ ἕκαστον τοῦ ἕκαστου περίληψι,

τὸ ἕτερον στοῦ ἕτερου τὸ σχῆμα.

Στὸ τέλος συγχωνεύονται ἀπειρόκαλα

τὸ ψέμμα κι ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ πλάνη

καὶ σάρκες ποὺ λατρεύτηκαν καὶ κόκκαλα

κοινὴ τὰ καταπίνει μιὰ χοάνη,

κοινὰ τὰ ὑλικὰ καὶ ἡ προέλευσι

τοῦ μίσους τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ οἴκτου,

κοινὴ θὰ μοιραστοῦνε τὴν παρέλευσι

τῆς ὅση προωρίστηκε ἰνδίκτου.

ΑΑΡΩΝ ΜΝΗΣΙΒΙΑΔΗΣ