Μὰ
τώρα πράγματι θαρρεῖς τὶς καταλήξεις
πὼς
εἶναι Τέχνη νὰ ταιριάζῃς μεταξύ τους;
Μὲ
στίχους ἰσοσύλλαβους ποὺ πᾷς νὰ σμίξῃς
παράγεις
νόημα μονάχα γι’ἀνοήτους.
Μισῶ
τὰ ποιήματα, τὰ μέτρα καὶ τὶς ῤίμες,
εἶν’
ἕνας τρόπος ἔκφρασης παιδαριώδης,
ὅπως
τῶν κλόουν οἱ γελοῖες παντομῖμες.
Καὶ
τ’ εἶμαι ἐγώ, μήπως κανένας ξυλοπόδης,
μήπως
σὰν δαύτους στὸ σχοινὶ ποὺ περπατᾶνε
ἤ
ἄραγε μαντιναδόρος ῤακοπότης;
Ἄ
ὄχι μεθυσμένων χούγια δὲν μοῦ πᾶνε,
μ’
ἀρέσει μόνο τοῦ πεζοῦ ἡ σοβαρότης.
ΑΑΡΩΝ ΜΝΗΣΙΒΙΑΔΗΣ
