Αὐτὴ ἡ
βροχὴ δὲν ἦρθε νὰ ξεπλύνῃ
τοὺς
τάφους τῶν πατέρων ἀπ’τὴν σκόνη,
σταλάζει
σὰν διάφανη ὀδύνη
τὸ
μέλλον στὰ νερά της ἀραιώνει·
ἀργή,
ὅπως τῶν δάκτυλων ὁ κτύπος,
σταλαγματιὲς
στὸ νάυλον καρφώνει·
ψιθυριστή,
λὲς καὶ ῤωτάει μήπως
στὴν
γῆ ἀνεπιθύμητη προσπίπτει·
λυμφατική,
κι ἡ ἴδια ἕνας ῤύπος,
ὑγρὴ ἐπιδημία
ποὺ ἐνσκήπτει
ἀπὸ
σωροὺς ἀρρωστημένα νέφη
βγαλμένα ἀπ’τοῦ φθινόπωρου τὴν κρύπτη,
μυρίζει
ναφθαλίνη, ἐπιστρέφει
μὲς
στὰ βαθιὰ ὑπόγεια ταμεῖα
καὶ
πίσω της τὸ τίποτε νὰ γνέφῃ:
ἡ
γνώριμη ἀδιάφορη ἠρεμία.
Στεγνὴ
ἡ γῆ, στεγνότερη ἀπὸ πρῶτα:
μιὰ
παρὰ φύσιν ἔδρασε χημεία
καὶ
σκούπισε κατόπιν τὸν ἱδρῶτα.
ΑΑΡΩΝ ΜΝΗΣΙΒΙΑΔΗΣ
