ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ

Μάρτης, βροχή, ἐπάνω μου ἡ Καμάρα

ὀμπρέλλα ποὺ τὸ τόξο της τανύει∙

θραύεται ἐδῶ ἡ γκρίζα σιχαμάρα,

συστέλλεται καθὼς μὲ περικλείει.

Μάρτης, βροχή, στὸ βάθος ἡ Ῥοτόντα∙

πιὸ φουσκωμένοι ἀπ’τὸ νερό, πιὸ λεῖοι

οἱ τοῖχοι της. Στὰ πέριξ κάτι ὄντα

ποὺ τρέχουν ν’ἀποφύγουν τὶς σταγόνες. 

Νὰ τέμνωνται παράλληλα παρόντα;

Νὰ σύγκλιναν γιὰ λίγο οἱ αἰῶνες;

Τροχοί: κομμένη ἐπαίσχυντα στὰ δύο

σφαδάζει ἡ Ἐγνατία. Χωρὶς κανόνες

ἢ ῥυθμὸ ἡ κυκλοφορία. Ἕνα τοπίο

ἀσύμμετρα θαρρεῖς ζῳγραφισμένο.

Τὰ χρώματα σὲ νόημα ἀναλύω,

ἐκτείνω τὶς γραμμὲς στὸ πεπρωμένο. 

Ματαίως. Τὸν ἑαυτό μου ἀναβάλλω.

Σημεῖο πιὰ φυγῆς δὲν περιμένω:

Μπροστά μου ἀνυπόφορα μεγάλο

ὑψώνεται τὸ ὄχι σου καὶ μοιάζει

τὸ χάλκινο ἀνάστημα τοῦ Τάλω

ποὺ εἴσοδο καὶ ἔξοδο μοῦ φράζει.

ΑΑΡΩΝ ΜΝΗΣΙΒΙΑΔΗΣ