ΝΕΚΥΙΑ

• 
  
  
  
  
  στὴν Σοφία Κολοτούρου
  
  
  λίθον, ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας. 
  Ψα 117,22 Α’ Πε 2,7
  
  
  
  

  Νεκροί, τῆς μέλλουσας ζωῆς ἐγγύησι,

  καὶ ἅγιοι πατέρων ἀνδριάντες,

  ἐγείρω ἀπ’τοὺς τάφους σας τὴν ποίησι,

  σωρεύω τὰ συντρίμμια σὲ μπαλλάντες

  καὶ μένω νοσταλγὸς στὰ παρασκήνια

  ἐντεῦθεν μιᾶς ἀόρατης αὐλαίας

  ντυμένος τὴν πιὸ μάταιη προσήνεια

  ἢ ἄλλοτε δειλὸς ὑποβολέας

  
  

  τῶν ὅρων ποὺ κρυφὰ συνωμολόγησα

  ὑπείκοντας σ’ἀπρόοπτες συνθῆκες

  (σ’ἐκεῖνες ποὺ μὲ δόλο ὑπολόγισα)·

  ὁ κόσμος σαραβάλιασε, νταλίκες

  θὰ ἔρθουν τὸ πρωὶ νὰ τὸν φορτώσουνε,

  ὁ κόσμος ποὺ ἀνῆκα καὶ ἀνῆκες

  πρὶν ἄλλον μὲ ἐγκύκλιο ἐκδώσουνε

  καὶ στείλουνε τὸν πρῶτο στὶς ἀντίκες

  
  

  ἢ γιὰ φωτιὰ σὲ κάποιαν ὑψικάμινο,

  ὁ χρόνος ποὺ διανύθηκε εὐθυγράμμως

  νὰ καίγεται ἑξάμηνο – ἑξάμηνο

  νὰ χωριστοῦν τὸ μέταλλο κι ἡ ἄμμος,

  νὰ χωριστοῦν σὰν ὅλα τὰ ἀχώριστα,

  τὰ ὅσα ἑνωθῆκαν ἰσοβίως

  κι ὁ βίος τους διήρκεσε ἀόριστα

  κοινότατος, ἀλλὰ κοινὸς σπανίως.

  
  

  Νεκροί, τῆς μέλλουσας ζωῆς ἀντίκλητοι,

  καὶ ἅγιοι πατέρων ἀνδριάντες,

  συμβούλια πρεσβύτερων καὶ σύγκλητοι,

  σοφοί, πεφωτισμένοι, ἱεροφάντες,

  γυαλίζω θυρεούς, κρεμῶ οἰκόσημα,

  τὰ μπάζα σας στολίζω μὲ γιρλάντες·

  ἂν εἶχα στὸν καιρό σας τέτοιο νόσημα

  θὰ μ’ ἔκανε βιβλίο ὁ Θερβάντες.

  
  

  ΑΑΡΩΝ ΜΝΗΣΙΒΙΑΔΗΣ